Nou, met drie harten, blauw bloed en die vreemd bewuste ogen, zouden ze dat net zo goed kunnen zijn! Alien of niet, we houden van ze in al hun maffe glorie! comments powered by HyperComments
Hemocyanine is, in tegenstelling tot hemoglobine, dat aanwezig is in rode bloedcellen, een vrij zwevend eiwitcomplex in het bloed van koppotigen, waardoor hun bloed stroperiger wordt. Als je niet in een cel zit, kan dit helpen bij het transport van zuurstof bij lage temperaturen. Om de anders verlaagde efficiëntie van het zuurstoftransport en de verhoogde viscositeit te compenseren, moesten koppotigen hun bloed bij hogere drukken laten circuleren. De oplossing was het ontwikkelen van drie harten. In de loop der jaren zijn octopussen en inktvissen naar warmere kusten gestegen, waardoor hun drie harten bloed pompen bij een hogere druk, erg belangrijk. Dat gezegd hebbende, niet alle wezens met blauw bloed hebben drie harten nodig. De koppotige nautilus, het betoverende zeedier met spiraalvormige dop, heeft maar één hart dat bloed pompt, in tegenstelling tot zijn driehartige familieleden. Het heeft de twee extra harten waarschijnlijk niet nodig vanwege hun relatief kleinere formaat en de erg zittende levensstijl van het wezen.
Antwoord Hallo, Het is inderdaad op het eerste zicht vreemd dat een batterij 3 contactpunten heeft. Op de website kan je de werking van de lithium-ion batterij terugvinden. Er is een positieve elektrode = anode: gemaakt uit lithium-cobalt oxide LiCoO2 Er is een negatieve elektrode = kathode: gemaakt uit carbon Er is een separator: scheiding van de positieve en negatieve elektrode en zodanig dat de lithium-ionen erdoor kunnen vloeien. Deze separator-pin kan je beschouwen als een soort 'aardingspin'. Deze pin wordt verbonden met de massa van het elektronisch toestel. Zo'n batterijcel levert 3. 7 V werkspanning. Er is geen 'geheugen' betreft ontladen en opladen. Het is niet aangeraden om de batterij helemaal leeg te laten komen. Oppassen met warmte, dit vermindert de levensduur en zo'n batterij kan exploderen en ontbranden. Ze hebben een grote energie-densiteit: 150 watt-uren per kg batterij. (andere batterijen hebben 25 à 60 watt-uur per kg). Er is 5% ontlading per maand (andere batterijen hebben tot 20% ontlading).
Bij de eerste botsing is een maan ontstaan, ongeveer op dezelfde manier als bij ons. Als gevolg van het uitwisselen van getijdenkrachten, is deze maan steeds verderaf gaan staan. Hetzelfde zien we bij de aarde en onze werd Venus nog een keer geraakt: deze klap was zó groot, dat de hele planeet voortaan in de verkeerde richting is gaan draaien! Als gevolg hiervan is Venus energie gaan onttrekken uit de omloopbaan van z'n maan, waardoor de uitwaartse beweging werd omgekeerd. Het gevolg laat zich raden: de maan spiraliseerde naar binnen en is vervolgens bovenop de planeet allemaal leuk en aardig, maar het is natuurlijk niet meer dan een hypothese. Bron: Universe Today.
Harnaan Kaur wordt sinds haar 11de geplaagd door haargroei op haar gezicht. De vrouw heeft zich lang geschaamd voor haar enorme baard, maar nu voelt ze zich vrouwelijk en sterk. De 23-jarige Harnaam Kaur, uit de stad Slough in Engeland, lijdt aan polycysteus-ovariumsyndroom (PCOS). Deze aandoening zorgt ervoor dat haar lichaam veel testosteron aanmaakt. Hierdoor kreeg Harnaam op 11-jarige leeftijd een baard. Naast gezichtsbeharing heeft de vrouw ook last van haargroei op haar borst en armen. Door haar aandoening werd Harnaam erg gepest. Het was zelfs zo erg dat ze het huis niet meer uitkwam en zelfmoord wilde plegen. Dit veranderde toen ze zich op haar 16de aansloot bij het sikhisme. Bij dit geloof is het verboden om je lichaamshaar af te knippen. Hierdoor heeft de vrouw nu dan ook altijd een baard. Gelukkig met een baard Harnaam heeft inmiddels een baan gevonden op een basisschool en dat zorgt natuurlijk wel eens voor vragen. "De grappigste reacties komen van de kinderen op school. Ze vragen me waar ik mijn baard gekocht heb, ik zeg dan maar dat het een Halloween outfit is.
Uit de experimenten bleek dat een armen van een octopus nooit de huid van een octopus vastgrepen, wel grepen ze een ontvelde octopusarm. Ook grepen ze petrischaaltjes bedekt met de huid van andere octopussen niet. Petrischaaltjes bedekt met een extract van de octopushuid pakten ze wel, maar met aanzienlijk minder kracht dan ze objecten anders vastgrepen. "De resultaten laten voor het eerste zien dat de huid van de octopus voorkomt dat de armen van de octopus zich aan elkaar vastmaken, " zo schrijven de onderzoekers. Dat de armen zich wel – maar minder krachtig – aan petrischaaltjes met een huidextract vastklemden, suggereert dat een chemisch stofje in de huid ervoor zorgt dat de octopus zichzelf normaliter niet vastgrijpt. Om welk stofje het precies gaat, is nog onduidelijk. Negeren In tegenstelling tot de geamputeerde armen kan een levende octopus ervoor kiezen om het chemische stofje dat hem ervan weerhoudt octopushuid vast te grijpen, te negeren. Zo blijkt uit experimenten dat een octopus soms een geamputeerde arm vastgrijpt, met name wanneer die arm niet van zichzelf is.
Jehovah heeft voor het eerst in de geschiedenis miljoenen mensen uit alle landen verenigd in het ware geloof ( Openbaring 7:9, 10). Ware christenen zijn georganiseerd om elkaar op te bouwen en te helpen. Over de hele wereld volgen ze op hun bijeenkomsten hetzelfde programma van Bijbelonderwijs. Lees Hebreeën 10:24, 25. 3. Hoe is de organisatie van Jehovah's Getuigen in deze tijd begonnen? In de jaren zeventig van de negentiende eeuw begon een kleine groep Bijbelonderzoekers Bijbelse waarheden die lange tijd verloren waren opnieuw te ontdekken. Ze wisten dat Jezus de christelijke gemeente had georganiseerd voor de prediking. Daarom startten ze een internationaal predikingswerk. In 1931 gingen ze zich Jehovah's Getuigen noemen. Lees Handelingen 1:8; 2:1, 4, 11; 5:42. 4. Hoe zijn Jehovah's Getuigen georganiseerd? In de eerste eeuw trokken de christelijke gemeenten in verschillende landen voordeel van een centraal bestuurslichaam dat Jezus erkende als Hoofd van de gemeente ( Handelingen 16:4, 5).
Kalium wordt daarom door de plant gebruikt als compensatie van negatief geladen ionen zoals nitraat, fosfaat en aminozuren. De plant is hierdoor in staat om transporten te verzorgen, bijvoorbeeld van suikers en zetmeel van de bladeren naar de andere delen van de plant. Kalium als co-factor Kalium maakt processen, bijvoorbeeld stofwisseling en energievoorziening, mogelijk door zijn rol als zogenaamde co-factor. De meeste reacties in de plant vinden plaats met behulp van enzymen. Dat zijn lange gecompliceerde moleculen. Ze moeten op een bepaalde manier opgevouwen worden, willen ze hun werk goed doen. Alleen in die opgevouwen toestand kunnen er andere moleculen aan vast binden. Kalium zorgt voor de juiste manier van opvouwen. Kalium bindt tijdelijk aan het enzym en daardoor komt het in de juiste stand te staan. De reactie vindt dan plaats – bijvoorbeeld de vorming van een eiwit of suiker – en vervolgens laat kalium weer los. Daarna kan het weer elders ingezet worden. Het wordt in feite steeds hergebruikt.